Sokakta Kalan Adam

Koyu, siyah gözlerinde onun:
Karanlık bir gündüz gibi doğan eşi:
 Ulu bir gürz gibi eser sözlerinde...
 Bu adam: bugün yirmisine girmiştir...
 belki gecelerin yüzde onunu bir Sirkeci hanının pis bir odasında,
 milyarda milyonunu bir randevu apartmanının temiz bir karyolasında geçirmiştir...
 Diğer geceler:
 kıllı, kalın bacaklarına çekerek çizmelerini,
 akşamcı yıldızlar gibi karanlıklar ardınca düşüp kaldırım taşlarına,
 görür ki:
 her sokak bir caddeye boşalır.
 her dik yokuş hızını, keskin bir inişte alır...
 Eski, yırtık ceketinin yağlı yenlerine silerek terini,
 engin bir deniz ufkuna dalar gibi dalar genç kadın başlarına,
 bilir ki:
 her erkek bir kadına boşalır...
 Fakat:
 her yiğit el kızını, düşündüğünde değil işte alır...
Koyu, siyah gözlerinde onun:
 karanlık bir gündüz gibi doğan eşi:
 Ulu bir gürz gibi eser sözlerinde...
 Bazan yürümekten bunalarak,
 oturup yassı, geniş bir taşa karanlıklarla başbaşa kalarak ince,
 uzun parmaklarıyla tarar karanlık saçlarını...
 Bazan bir çılgın gibi arar başı bulutlarla öpüşen çınar ağaçlarını...
 İster ki binip eğri, yüksek bir dalına baksın aksi sulara düşen uzamış sakalına...
 Koyu, siyah gözlerinde onun,
 karanlık bir gündüz gibi doğan eşi:
 Ulu bir gürz gibi eser sözlerinde...